Dünkü yazımda çocukların oyun oynamayı bilmediklerinden bahsetmiştim. Bugünde onunla ilgili bir anımı yazacağım. Bizler kendi başımıza oyunlar bulur oynardık. Yok bu yeni nesil hazıra konmaya çok alıştı. İmkanları olsa onlar ellerinde kumandalar ile hadi sen şöyle oyna , o böyle oynasın diye kumanda edecekler.
Ben bilgisayar türü oyunlarda da karşıyım. Tamam bazen çocukların onlarla oyalanması bizim içinde iyi oluyor iki dakika kafa dinliyoruz ama sanal alemde yaşıyorlar. Bir şey yapmaları için hep yönlendirmeleri gerekiyor. Hep söyleyeceksin ne yapacağını.
Bir gün kızımın arkadaşı eve geldi. İlk başlarda beraber dans ettiler oynadılar. Yarışmalar yaptılar sonra tabi bildikleri oyunlar bitti. Bir de baktım ki odada öylece oturuyorlar.
" Kızım ne yapıyorsunuz, niye oturuyorsunuz oyun oynasanıza bir şeyler yapsanıza" diyorum
Yok ses yok biri bir köşede surat asıyor diğeri bir köşede. En sonunda
"Oynayacak oyun bulamıyoruz" diye itiraf ettiler.
Tabi yardımcı anne modeli olarak ben başladım oynayabilecekleri oyunları sıralamaya
" İsim şehir hayvan oynayın, adam asmaca oynayın, evcilik oynayın ...... oynayın da oynayın işte çocuklar"
Ne dediysem yok olmaz, sıkıcı, güzel değil diye bahaneler buldular. En sonunda aklıma müthiş bir oyun geldi.
"Tamam kızlar dedim çok süper bir oyun biliyorum bayılacaksınız."
Meraktan gözleri fal taşı gibi açıldı.
"Ne anne, ne olur söyle " diye kıvranıyorlar
"El yakmaca oynayın. Ellerinizi birbirinizin elleri üzerine koyup vurmaya çalışın."
Tamam dediler çok hoşlarına gitti. Başladılar oynamaya 5 dakika sonra bir gittim ki evcilik oynuyorlar.
"Ne oldu çocuklar. Niye bıraktınız oyunu?" dedim
" İkisi birden ellerimiz çok acıdı. Daha oynamayacağız " deyip oyunlarına döndüler.
Böylece gaddar anne modeli ile oyun sorununa çözüm getirdim. Bir de derler dayak hiç bir şeye çözüm değildir diye bak nasıl çözüm oldu, çocukların oyun bulamıyorum sorunununa. :)))))
Sevgilerle
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder